မွန္ကုိယ္စီႏွင့္ ခရီးသြားမ်ား
===================
(၁)
“အေမ အေမေရ” ေမာသံစြက္ေနေသာ ေခၚသံေၾကာင့္ အထိတ္တလန္႔ မီးဖုိမွ ထြက္လာရင္း “ ဟဲ့ ဓီတာ၊ ဘယ္လုိမ်ား ျဖစ္လာတာလဲ၊ အထိတ္ တလန္႔နဲ႔”
===================
(၁)
“အေမ အေမေရ” ေမာသံစြက္ေနေသာ ေခၚသံေၾကာင့္ အထိတ္တလန္႔ မီးဖုိမွ ထြက္လာရင္း “ ဟဲ့ ဓီတာ၊ ဘယ္လုိမ်ား ျဖစ္လာတာလဲ၊ အထိတ္ တလန္႔နဲ႔”
ခါးေပၚရွိ ခပ္အုိးထဲမွ ေရတုိ႔ကုိ အုိးစရည္းထဲ သြန္ေလာင္းရင္း “ဓီတာ”က “
ဟုိေလ ရြာဦး အုတ္ေက်ာင္းမွာ အရွင္ေကာင္း အာနႏၵာတုိ႔ ေရာက္ေန သတဲ့”။
“ဘယ္လုိ…. ဘယ္လုိ အရွင္ေကာင္း အာနႏၵာတုိ႔ ဟုတ္လား”
သီးခုိေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေရေပါက္တုိ႔ကုိ သပ္ခ်ရင္း၊ “ဟုတ္တယ္ အေမရဲ့ ပါဝါျပည္ကုိ ၾကြမလုိ႔တဲ့”
“ ဟဲ့ ဒါဆုိ ရွင္ေတာ္ဘုရားေရာ” “ပါသတဲ့ အေမ ဒါေပမဲ့ ခရီးပန္းလာလုိ႔လားမသိဘူး ရွင္ေတာ္ဘုရား သိပ္မခန္႔က်န္း ဘူးတဲ့” “ဟယ္ ဟုတ္ရဲ့လား… ဒါဆုိ”
“ခုိင္လုံေအာင္ သမီး ဒီတစ္ေခါက္ ေစ့ငုခဲ့မယ္” ဓီတာက ေရအုိးကုိ ခါးေစာင္းတင္ကာ ထြက္ခြာသြားျပီမုိ႔ လႈိက္လဲ ဝမ္းသာမႈႏွင့္ ျပည့္ေသာရင္ျဖင့္ ရပ္ေငးက်န္ခဲ့သည္။ လက္တြင္ ကုိင္ထားေသာ ဟင္းေမႊးေယာက္မကုိပင္ အမွတ္မရႏုိင္အား။
(၂)
ဒီေန႔ကုိ ငံ့ေမွ်ာ္ခဲ့ရသည္မွာ ၾကာျမင့္လွျပီ၊ အခု ထုိေန႔သည္… ၊ စေသာ အေပွ်ာ္ျဖင့္ စြက္စုိသည့္အေတြးတုိ႔ စီးေၾကာင္း ျဖာခဲ့ျပီ။
ဘုရားရွင္ အခုလုိ ၾကြေရာက္လာမည့္ေန႔ကုိ အေမွ်ာ္ႀကီးေမွ်ာ္ေနမိခဲ့သည္။ ရွင္ေတာ္ဘုရား မၾကြလာလွ်င္ပင္ ညီေတာ္ အာနႏၵာၾကြလာက (ေကင္းေလစြ…၊) ေတာင့္တမိသည္မွာ အခါခါ၊ ဟုိး သာဝတၳိ သုိ႔မဟုတ္ ရာဇျဂိဳဟ္မင္းေနျပည္မ်ားဆီသုိ႔ ေရာင္ရမ္းမိသည္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။
ထုိခ်င္ျခင္းတုိ႔ ေပ်ာက္ေျပရေတာ့မည္။ ဤ “နာတိက” ရြာရဲ့ ရြာဦးအုတ္ေက်ာင္းမွာ အရွင္တုိ႔ ေရာက္ေနၾကျပီတဲ့၊ ဤဆုထက္ႀကီးေသာ လာဘ္သည္ မရွိႏုိင္ေတာ့၊ ျပင္းျပေသာ အလုိတုိ႔ ျပည့္ဝေတာ့မည္ေကာ။
ရင္၌ စူးနစ္ေနေသာ ေသာကေညွာင့္အား ညင္သာစြာႏုတ္ေပးမည့္ သမားျမတ္ကုိ ေတြ႔ရေတာ့မည္ေကာ။
ဘဝကုိ ဖုံးလႊမ္းေသာ သလႅာတိမ္တုိ႔ေဝဒလြင့္ေပးမည့္ အစြမ္းရွင္ကုိ ေတြ႔ရေတာ့မည္ပ၊ ေပွ်ာ္မႈအဆုံးတြင္ ရႊ႔င္ေသာ အေတြးတုိ႔ကုိ ထပ္ဆင့္ ရာမွ ေစာေစာက ေပါ့ပါးတက္ၾကြစြာ လွမ္းထြက္သြားေသာ သမီးငယ္၏ ဟန္ပန္ကုိ ျပန္ျမင္မိေတာ့…
အင္း သမီးေလးလည္း ငါ့လုိ ေပွ်ာ္ရွာမွာေပါ့.. သူလည္း….။
(၃)
“အေမ သမီးရဲ့ ဖခင္က သုဂတိဘုံ မေရာက္ဘဲ ငရဲေရာက္မွာဆုိ” “ ဟဲ့ အုိ မဖြယ္မရာ သမီးကုိ ဘယ္သူေျပာသလဲ”
“အဘြားေျပာတာ အေမ” ေရာခက္ေပစြ၊ ခင္ပြန္းဆုံး၍ ေသာကေဟာင္းပင္ မျငိမ္းတက္ေသး ေသာကသစ္က တုိးဆင့္ လာျပန္ေခ်ျပီ၊ ထုိေသာက ေပါက္ဖြားေစရာကုိ ရွာလုိက္ေတာ့၊ သြားေလသူူရဲ့ မိခင္ ေယာကၡမျဖစ္သူ အဘြားအုိ၊ ေခြ်းမ ျဖစ္ေလ၍ ဖက္ျပိဳင္မေျပာသာ၊ အခ်င္းမမ်ားလုိ၊ ဒါေပမဲ့ ေခြ်းမကုိ မသက္ၾကည္လွ်င္ေတာင္၊ သားျဖစ္သူကုိေတာ့ ခုလုိ ခုလုိ မေျပာသင့္၊ ခုေတာ့ မၾကားဝံ့ မနာသာ၊ သူမုိ႔….။
ပ်က္ေသာမ်က္ႏွာကုိ ျပင္လုိက္ရင္း “ အဖြားက သမီးကုိ က်ီစယ္တာေနမွာပါကြယ္” “မဟုတ္ဘူး အေမ့သမီးကုိ ဆူပူ ျပီးေတာ့ကုိ ေျပာတာ အေဖ့ကုိ ရည္စူးျပီး ယစ္နတ္မေပးလုိ႔တဲ့”
ဘယ္လုိ…. ယစ္မပူေဇာ္လုိ႔ ဟုတ္လား” “ ဟုတ္တယ္အေမ အဖြားက ေျပာတယ္ အိမ္က ဆိတ္ကေလးျဖစ္ျဖစ္ ယစ္နတ္ေပးမွ အေဖက ငရဲဘုံက လြတ္ႏုိင္မွာတဲ့”
သမီးက ေျပာရင္း အသံတုန္လာသည္မုိ႔ မ်က္ႏွာကုိ အကဲခတ္မိေတာ့ လက္ေနေသာ မ်က္ရည္စက္ကေလးမ်ား ကုိယ္တုိင္လည္း က်လုလု မ်က္ရည္ကုိ ဆည္ရင္း သမီးကုိ ႏွစ္သိမ့္ဖုိ႔ စကားရွာရသည္၊ တျပိဳင္နက္ ေယာကၡမအဘြားအုိကုိလည္း ေဒါသျဖစ္မိသည္။
အဘြားအုိလည္း ရွင္ေတာ္ဘုရားကုိ ကုိးကြယ္အားထားသည္က အမွန္၊ သုိ႔ေသာ္ အယူေဟာင္းက မစင္ေသး၊ အစြဲ ေဟာင္းက မေျပေသးထင့္၊ အင္း ဒါမ်ိဳးဆုိတာ ခက္ေတာ့ ခက္သားကလား၊ အဘြားႀကီးက ေရွ႔မီ ေနာက္မီဆုိေတာ့ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္…၊ ေနာက္ျပီး သူ႔သားကုိ မုန္းလုိ႔ အက်ိဳး ယုတ္ေအာင္ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္၊ ဒါဆုိ…..
ခင္ပြန္းသည္ ေမြထးထားခဲ့ေသာ ဆိတ္အုပ္ထံမွ ဝဝျပည့္ျပည့္ ဆိတ္ညိဳေပါက္ကေလးဆီ အာရုံေရာက္ေတာ့ ေခါင္းကုိ ခါရမ္းလုိက္ရင္း ပင့္သက္ တစ္ခ်က္ကုိသာ ခ်လုိက္ေတာ့သည္။
(၄)
ဟင္းကနဲ ပင့္သက္ခ်မိျပန္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ ရင္၌ ေလးပင္မႈက ေလ်ာ့မသြား၊ ေယာကၡမႀကီး၏ စကားတုိ႔ကုိ ျပန္ၾကားေယာင္တုိင္း ခုလုိ သက္ျပင္းကုိ အခါခါ ခ်မိလ်က္သား ျဖစ္ေခ်သည္၊ အဘြားႀကီးကိုလည္း မေက်မနပ္ျဖစ္မႈက ကဲလာ တတ္စျမဲ။
တပ္အပ္သိလုိ႔ ေျပာတယ္ဆုိ ထားပါေတာ့ ခုေတာ့ ထင္ေၾကးနဲ႔ ဟင္း။
အင္း သူလည္း သူ႔သားဆုိေတာ့ စုိးရိမ္ရွာလုိ႔ ေျပာတာမ်ားလား။ ဒါေပမဲ့ အဘြားႀကီးက စကားကုိ မ်ားလြန္းပါတယ္။ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ ခ်င့္ခ်ိန္မွာ မဟုတ္ဘူး။
“အေမ အဘြားေျပာတာ ဟုတ္လား ဟင္” သမီးက ခဏခဏေမးတုိင္း တိက်ေရရာ မေျဖႏုိင္၊ မေျဖတတ္ခဲ့၊ မေျဖႏုိင္ တုိင္း အဘြားႀကီးကုိ မေက်နပ္၊ မေက်နပ္ေတာ့ ေဒါသျဖစ္၊ ေဒါသေနာက္က ေသာကဝင္၊ အင္း သူလည္း…. သူ႔သားအတြက္ ဟုိတေလာက ယစ္ပ,သေသးတဲ့၊ ဒါဆုိ… သူေျပာတာ ဟုတ္မ်ားေနမလား။ ဟုတ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ဘုရား ဘုရား။
ငရဲ ငရဲဘုံဆုိတာ…. အုိ….. “ခ်မ္းသာမႈကင္းတဲ့ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြ ဟုန္းဟုတ္ထေနတဲ့ ႀကိမ္ပုိင္ေခ်ာင္းငရဲ မစင္ ဘင္ပုတ္ငရဲ ငရဲအား….။ ငါ ငါ သူကုိ ကယ္ရမယ္ ကယ္ရမယ္။ သူ႔အတြက္ဆုိ ဆိတ္တစ္အုပ္လုံး ပူေဇာ္ရ ပူေဇာ္ရ ငါ….။
(၅)
ခင္ပြန္းသည္ ဘယ္ဘဝ ေရာက္ေနရွာတယ္ဆုိတာ သိခ်င္စမ္းပါဘိ၊ အဲဒီလုိ ဧကန္ညႊန္ျပႏုိင္တဲ့ တန္ခုိးရွင္မ်ားရွိလွ်င္ ဘယ္မွ် ေဝးပါေစ အေျပး ဆည္းကပ္ခ်င္စမ္းပါဘိ၊ အကယ္၍ ငရဲဘုံမွာ ေရာက္ေနခဲ့လွ်င္ ကယ္တင္ရန္ ေလွ်ာက္ထားလုိက္ခ်င္ စမ္းပါဘိ၊ ရွိသည့္စည္းစိမ္ ကုန္ေအာင္ႏွင္း ရပါေစ၊ အင္း ခုေတာ့ ။
“ရင့္မွည့္ေနတဲ့ ေအာင္သီးတစ္လုံးရဲ့ မ်ိဳးေစ့ဟာ ဘယ္ေျမမွာက်က် အပင္ေပါက္မွာပဲ၊ ကုိယ္က အခ်ိဳေစ႔၊ အခါးေစ့ ခြဲျခား စုိက္ပ်ိဳးဖုိ႔ပဲလုိတယ္၊ ငါဟာ အခိ်ဳမ်ိဳးေတြသာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စုိက္ခဲ့တာပဲ” စသည့္ သြားေလသူ၏ စကားတုိ႔ကုိ ၾကားေယာင္ မိျပန္သည္။
အခ်ိဳမ်ိဳးေစ့ အခါးမ်ိဳးေစ့ မ်ိဳးေစ့…. မ်ိဳးေစ့… မ်ိုးေစ့ဆုိတာ ကုိယ့္ရဲ့လုပ္ေဆာင္မႈ ကမၼ။ ဟုတ္တာေပါ့၊ သူဟာ အသက္သတ္ျခင္း၊ ခုိးယူျခင္း စတဲ့ သူတထူးကုိ ထိပါးေစမယ့္ အမႈမ်ိဳး၊ ျပဳက်င့္တာ၊ တစ္ခါမွ် မႀကံဖူးဘူး၊ ေနာက္ျပီး ၇ြာဦးေက်ာင္းက မေထရ္နဲ႔လည္း သိပ္ကြ်မ္းဝင္တာ၊ အဲဒီလုိ လူမ်ိဳး ရဲ့ ေနာက္ဆုံးလားရာဟာ ငရဲ ငရဲတဲ့လား။
အဆုံးမရွိေသာ ခ်ည္ခင္တစ္ခုကုိ အစငင္မိသူ တစ္ဦးလုိ အေထြးခ်ည္မ်ဥ္ေတြနဲ႔သာ ရႈပ္ေထြးရစ္ဖြဲ႔ က်န္ရစ္ရစျမဲ။ ထုိ အေထြးအရႈပ္ကုိ ရွင္းေပးမည့္ သူကုိ ျပင္းျပစြာ ေတာင္းတမိသည္။ ေမွ်ာ္ေမာမိခဲ့သည္။
ဆုိက္ေရာက္လာသမွ် အၾကားေဟာ , အျမင္ေဟာ, တပ, ျဗဟၼဏတုိ႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းရသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ သုိ႔ေသာ္ အရႈပ္ေထြးက မေျပ။
“ငါ့သမီးနွယ္ ပင္ပန္းရနေကာ ႏြားရဲ့ဦးခ်ိဳမွာ သြားညွစ္ေနလုိ႔ ဘယ္ႏုိ႔ထြက္မွာလည္းကြယ့္၊ ညည္းသိလုိတဲ့ အေျဖကုိ ေပးႏုိင္သူဟာ တစ္ဦးတည္းရွိတယ္၊ အဲဒါ အဲဒါ တုိ႔ရွင္ေတာ္ေဂါတမပဲ သမီးရဲ့”
ေနာက္ဆုံး သမီးနဲ႔ ေျမးရဲ့ ေသာကေလာင္ျမိဳက္မႈကုိ မရႈရက္သည့္ ဖခင္ႀကီးက အဲဒီလုိ လမ္းေျပာင္းေပးလုိက္မွ ကြန္းခုိ ရိပ္ကုိ လွမ္းေတြ႔လုိက္ေသာ ခရီးပန္းသူလုိ ႏြမ္းသမွ်တုိ႔ ေျပခဲ့ရသည္။ ထုိဖခင္၏ စကားကုိ ၾကားသည့္ေန႔မွစ၍ ေဒသစာရီကို ငံေမွ်ာ္မိသည္၊ ဤေဒသသုိ႔ ၾကြပါရန္ စိတ္ျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပန္ေလွ်ာက္မိသည္၊ ခု ဝါကြ်တ္နွင့္ဆုိလွ်င္ သုံးဝါကြ်တ္ပင္ တုိင္ခဲ့ျပီ။
“အေမေရ အေမေရ ဘုရားရွင္ၾကြေရာက္တာ အမွန္ပဲ၊ အရွင္ေကာင္း အာနႏၵာနဲ႔လည္း ႀကဳံခဲ့တယ္”
“ဟယ္ ဝမ္းျမဴးဖြယ္သတင္းမွန္ပ” ေမွ်ာ္ေမာရေသာေန႔သည္ ဧကန္ဆုိက္ေ၇ာက္ ခဲ့ျပီမုိ႔ မဆုိင္းေျပးသြားခ်င္မိသည္၊ ေရာက္မဆုိက္ ျဖစ္၍ အလ်င္ မလုိေကာင္း၍သာ၊ ေနာက္ျပီး ကုိယ္တုိင္ဆုိ လည္ဝယ္စြာ ေလွ်ာက္ထားႏုိင္အံ့မထင္၊ အရွင္ေကာင္း အာနႏၵာက တဆင့္ ေမးေလွ်ာက္ရလွ်င္…။
“ဒါဆုိ သမီး အရွင္အာနႏၵာကုိ မပင့္ေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးလား” “ပင့္ခဲ့တယ္ အေမ အခု အေရွ႔ပုိင္းက “ဦးသုဒတၱ” တုိ႔အိမ္ ႀကြဦးမတဲ့” “ေၾသာ္ ေႏြဦးက ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သူၾကြယ္ သုဒတၱအိမ္ထင္တယ္”
“ဟုတ္တယ္ အေမ၊ ေနာက္ျပီး သုဇာတာ ဥပသိကာအိမ္ကုိလည္း ဝင္ရမယ္တဲ့၊ ညေနေစာင္း ေက်ာင္းျပန္ၾကြမွပဲ သမီး တုိ႔အိမ္ကုိ ၾကြခဲ့မယ္တဲ့”
စကားမဆုိႏုိင္၊ပီတိ ဖုံးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေပမည္၊ သမီးငယ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပဳံးၾကည္ေနလုိက္တာ ဆည္းဆာ ေရာင္ထက္ ပင္ ေတာက္ေ နေသးေတာ့။
(၆)
“အုိ အရွင္ေကာင္း ၾကြပါလွည့္” “အိမ္း” “ ညေနက အရွင့္တူမ ေျပာကတည္းက ငံ့လင့္ေနတာပါ အရွင္”
“ အင္း အခ်ိန္ေလးလွပ္ခုိက္၊ ဉာတိေတြ၊ ဥပသကာေတြ ပင့္ရာၾကြရေသး”
ေနရာခင္းက်င္းျခင္း၊ ခရီးဦးႀကိဳဆုိျခင္း ဝတ္တုိ႔ျပဳအျပီးတြင္ သားအမိႏွစ္ဦးလုံး ဦးညြတ္မႈ အဥၨလီကုိ ျပဳလုိက္ၾကသည္။
“ကိစၥေထြလာ ရွိလုိပလား” “ ရွိပါသေကာ အရွင္” “ ဆုိပါဦး” “ ဟုိး တပည့္ေတာ္မရဲ့ ခင္ပြန္း၊ အရွင့္ရဲ့ ေနာင္ ေတာ္ဟာ ကြယ္လြန္သြားတာ သုံးမုိး ရွိပါျပီ အရွင္၊ အဲဒါ ”
“သူရဲ့ လားရာဘုံဘဝကုိ သိလုိတယ္ဆုိပါေတာ့” “ ဟုတ္ပါတယ္အရွင္ အရွင္ကတဆင့္…”
“ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေမးေလွ်ာက္ေပးရမယ္ ဆုိပါေတာ့၊ အိမ္း ဒီလုိ ေမးခုိင္းတာ သင္ရုိ႔နဲ႔ပါဆုိရင္ ေဟာဒီ နာတိက ရြာက ငါ့ဉာတိေတြ အားလုံးလုိ႔ေတာင္ ဆုိရမလုိ ျဖစ္ေနျပီ”
အလုိ တုိ႔လုိ သိလုိသူေတြ မနည္းဘူးဆုိပါလား။ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ၊ ဘဝတစ္ပါးေျပာင္းသြားသူ မရွိတဲ့ အိမ္ရယ္လုိ႔မွာ ေလာကမွာ မရွိႏုိင္တာ၊ အံ့အားသင္၍ မဆုံးမီပင္။
“ အဲ ဒါဆုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ငါေမးေလွ်ာက္လုိက္မယ္၊ နံနက္မုိးေသာက္မွ သင္တုိ႔သိလုိတဲ့ အေျဖ ကုိ ယူၾကေပေတာ့”
ျပန္ၾကြရန္ မေထရ္အထတြင္ ရွိခုိးလုိက္ၾကသည္၊ သည္တစ္ႀကိမ္ ရွိခုိးလုိက္ရျခင္းကား ေက်းဇူးေၾကာင့္လားမသိ ေစးေစး ပုိင္ပုိင္ ရွိလွဘိျခင္း။
(၇)
ညာတိတုိ႔၏ ျပႆနာတုိ႔ကုိပုိက္ကာ ျမတ္စြာဘုရား ကိန္းဝပ္ရာသုိ႔ လာခဲ့သည္။ ရုိေသစြာ ရွိခုိး၍ သင့္ေလ်ာ္ရာတြင္ ညင္သာစြာ ထုိင္လုိက္သည္။ အသာေမာ့ကာ ရွင္ေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္အား ဖူးလုိက္စဥ္။
သက္ေတာ္(၈၀)ဆုိတဲ့ ဇရာက သပၸာယ္ျခင္း အသေရကုိ မတုိက္စားႏုိင္၊ ရွည္လ်ားေသာ ခရီးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ ပင္ပန္းမႈသည္လည္း အရွင္၏ ျငိမ္းေအးေသာ အသေရကုိ မထိပါးႏုိင္ပါလား၊ ၾကည့္စမ္းဖူးသူ မေရာင့္ရဲေအာင္ ျငိမ္းေအး တင့္တယ္လုိက္တာ။
မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ ဖူးေျမာ္ရင္း တုိးညင္းစြာ ေလွ်ာက္ထားလုိက္မိသည္။
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား ဘဝအတြက္ ေျဖခက္တဲ့ အထုံးအဖြဲ႔တုိ႔ႀကံဳတုိင္း တပည့္ေတာ္ရဲ့ အားထားရာဟာ အရွင္မွ တစ္ပါး အျခား မရွိပါဘူးအရွင္၊ အခုလည္း အထုံးအဖြဲ႔မ်ားနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ပါျပီအရွင္”
မ်က္လႊာေတာ္ကုိ ပင့္သည္ဆုိရုံမွ် ပင့္ၾကည့္ေတာ္မူ၍ ဆိတ္ဆိတ္ေနေတာ္မူသည္၊ ဘုရားရွင္၏ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသည္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူျခင္းပင္ဟု သေဘာေပါက္ထားသူပီပီ။
“အရွင္ဘုရား ေဟာဒီ နာတိက ရြာသားေတြ သိလုိတဲ့ ျပႆနာေတြကုိ တပည့္ေတာ္ ေဆာင္ၾကဥ္းလာခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒါက……….၊”
“သာဠမည္တဲ့ ရဟန္းဟာ ေဟာဒီ နာတိကေက်ာင္းမွာပဲ ကြယ္လြန္ပါတယ္၊” သူဘယ္ဘုံဘဝမွာ ေရာက္ရွိေနပါသလဲ အရွင္၊ “အဲလုိ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ နႏၵာဘိကၡဴနီမရဲ့ လားရာကုိလည္း သိပါရေစ အရွင္၊”
“သုဒတၱ ဥပသကာဟာလည္း ဒီရြာမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္၊ သူေကာ ဘယ္ဘုံဘဝမွာ ေရာက္၇ွိေနပါသလဲ ဘုရား” ေနာက္ျပီး သုဇာတာ ဥပသိကာဟာလည္း ဒီနာတိက ရြာမွာပဲ အနိစၥေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊ သူေကာ ဘုရား”။
ဒါတင္မက ကုကၠဳရ၊ နိကဋ၊ ကဋိႆဟ၊ တု႒တုိ႔ဟာလည္း ဒီရြာမွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကတယ္၊ သူတုိ႔တစ္ေတြေကာ ဘယ္မွာလားကုန္ၾကသလဲဘုရား”
သိလုိေသာ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ေမးမိသည္ကုိ သတိရမွ ဆက္လုလုႏႈတ္ကုိ ထိန္းလုိက္ကာ အေျဖကုိ ငံ့လုိက္ေတာ့။
အသံအဂၤါရွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စုံဆဲရွိတဲ့ အသံေတာ္နဲ႔ “အုိ အာနႏၵာ၊ သဠမည္တဲ့ ရဟန္းဟာ အာသေဝါကင္းကြာ မဂ္ပညာ ျဖင့္ အရဟတၱဖုိလ္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားေလျပီ”
“အုိ အာနႏၵ၊ နႏၵာမည္တဲ့ ဘိကၡဳနီမကေတာ့ သံေယာဇဥ္ငါးပါးရဲ့ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္ ျဗဟၼဘုံမွာပင္ ျပန္မဆုတ္နစ္ေတာ့ဘဲ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေပလိမ့္”
အုိ အာနႏၵာ၊ သုဒတၱ ဥပသကာကေတာ့ တပ္မက္ျခင္း၊ အမ်က္ထြတ္ျခင္း၊ ေတြေဝျခင္းေတြ ကင္းျပီမုိ႔ သကဒါဂါမ္ျဖစ္ျပီး လူ႔ဘဝသုိ႔ တစ္ႀကိမ္လာကာ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းကုိ ျပဳေပလိမ့္မည္”
“သုဇာတာ သတင္းသည္ကေတာ့ သံေယာဇဥ္သုံးပါး ကုန္ျခင္းေၾကာင့္၊ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့ျပီး အပယ္သုိ႔ မလားႏုိင္ေတာ့၊ သုဂတိဆုိတဲ့ ဂတိျမဲေလျပီ”
တစ္ဦးျခင္းေမးသမွ်ကုိ ေျဖၾကားေပးေနေတာ္မူသည္ကုိ လုိက္နာမွတ္သားရင္း၊ ဆက္ေမးျမန္းရမည့္ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ အမည္ နာမမ်ားကုိ အေျပးအလႊား စဥ္းစားေနရသည္၊ ဒါမွ သိလုိသူ စာရင္းမက်န္ ျပည့္စုံမည္ မဟုတ္လား”
(၈)
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား ငါးရာကုန္ေသာ ဥပသကာတုိ႔ဟာ ေဟာဒီ နာတိကရြာမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကပါေသး တယ္၊ သူတုိ႔ရဲ့ လားရာက ေရာ ဘုရား”
“ အာနႏၵာ အဲဒီသတင္းသည္ ငါးရာတုိ႔ဟာ သံေယာဇဥ္ေတြ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္ အပယ္သုိ႔မက်၊ သုဂတိဆုိတဲ့ လားရာျမဲ ကုန္ျပီ”
အေျဖေတြက ေမးလုိက္သည့္ ဉာတိေတြအတြက္ ႏွစ္ေထာင္းဖြယ္ ေကာင္းလွေတာ့သည္။ ဝမ္းေျမာက္ေသာ ပီတိျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္မၾကြင္းရေအာင္ ေမးဖုိ႔ စဥ္းစားေနခုိက္.
“ အုိ အာနႏၵာ” ဖ်က္ကနဲ ေမာ္ဖူးလုိက္ေတာ့ ျပဳံးျခင္းလွ်င္ ေရွ့သြားရွိသည့္ စကားဆုိျခင္းျဖင့္ ခြန္းစေတာ္မူလုိက္သည္မုိ႔
“အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ လူဟာ စုေတ ေသဆုံးရစျမဲ၊ အဲဒီလုိ ေသဆုံးတုိင္း ငါဘုရားကုိခ်ဥ္းကပ္ျပီး ယခုလုိ ေမးျမန္းေနမယ္ ဆုိရင္ အဲဒီ ေမးျမန္းမငေတြဟာ ေျဖသူအတြက္ ပင္ပန္းေစရုံမွ်သာ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့ကြယ္”
အင္း ဟုတ္ပါလား၊ ဒါေတာင္ ေဟာဒီရြာက ငါ့ဉာတိေတြပဲ ရွိေသးတာ၊ ဟုိး ရာဇျဂိဳဟ္တုိ႔ သာဝတၳိတုိ႔စတဲ့ တုိင္းႀကီး ျပည္ႀကီးေတြက လူေတြကုိ ေမးမယ္ဆုိရင္ အား… မဆုံးႏုိင္တဲ့ မတန္႔ႏုိင္တဲ့…
“ အဲဒါေၾကာင့္ အာနႏၵာ ေၾကးမုံမွန္တရားကုိ ေဟာၾကားေပးအံ့၊ အဲဒီ ေၾကးမုံတရားနဲ႔ ျပည့္စုံသူဟာ မိမိရဲ့ ငရဲေဘး စသည္မရွိ၊ သုဂတိဆုိတဲ့ လားရာျမဲသည္ကုိ ေျပာလုိက ေျပာႏုိင္ၾကေပတယ္”
“မွန္ေၾကးမုံမွာ ျပုံးျပီးၾကည့္လွ်င္ ျပုံးရိပ္ထင္ျပီး မဲ့ၾကည့္ေတာ့ မဲ့ရိပ္ထင္သလုိေပါ့ အာနႏၵာ၊ အဲဒီအခါ မိမိရဲ့ အက်ည္းတန္ ျခင္း မတန္ျခင္းကုိ ျပက္ထင္စြာ ေျပာႏုိင္သလုိ၊ ေဟာဒီ ေၾကးမုံတရားႏွင့္ ျပည့္စုံလွ်င္ မိမိရဲ့ လားရာကုိ မိမိေျပာလုိက ေျပာႏုိင္ တယ္”
“ဆုိပါေတာ့ အာနႏၵာ၊ လူတစ္ဦးဟာ ညစ္ၾကဴမႈ ကိေလ ကင္းေဝးျပီး၊ တရားေတြကုိ ကုိယ္တုိင္လည္းသိ မယဥ္ေက်း သူကုိ ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆုံးမေတာ္မူတတ္တဲ့ ဂုဏ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ဘုရားရွင္ကုိ စူးစုိက္ယုံၾကည္ အားထားရမယ္၊ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားထားတဲ့ မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ အခါမေရြး ကုိယ္က်င့္လွ်င္ က်င့္သလုိရတဲ့ ဂုဏ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ဝတဲ့ တရားဓမၼေတြကုိ လည္း လုိက္နာက်င့္ႀကံ အားထားမယ္၊ အဲဒီတရားေတြ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတတ္တဲ့ ေျဖာင့္မတ္ေကာင္းျမတ္တဲ့ အက်င့္ရွင္ သံဃာ ေတြကုိလည္း ဆည္းကပ္ကုိးကြယ္မယ္၊ ညႊန္ျပတဲ့အတုိင္း ကုိယ္က်င့္သီလျမဲေအာင္၊ စိတ္တည္ၾကည္ေအာင္၊ ပညာပြားေအာင္ က်င့္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူဟာ မွန္ေၾကးမုံမွာ ျပဳံးၾကည့္တာနဲ႔ တူတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ငရဲေဘး၊ တိရစၦာန္ေဘးစတဲ့ မေကာင္း တဲ့ လားရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ သုဂတိဘုံဆုိတဲ့ လားရာ ျမဲတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက ေျပာႏုိင္ေပတယ္ အာနႏၵာ”
“အဲဒီက ဖီလာဆန္႔က်င္ဆုိရင္လည္း ေၾကးမုံမွာ မဲ့ၾကည့္တာနဲ႔ တူတဲ့အတြက္…. သူဟာ…..”
(၉)
ရင္သည္ လင္းျမတ္သြားလုိက္တာ၊
ဘုရားရွင္ညႊန္ျပတဲ့ ေၾကးမုံဟာ ငါ့ရင္ထဲမွာလည္း ရွိေနႏွင့္ပါေပါ့လား။
[B]ထုိမွန္ကုိ အျပန္ျပန္အလွန္ွန္ ၾကည့္ရႈသုံးသပ္လုိက္မိသည္၊ ကုိယ့္လားရာ ပုံရိပ္ျပတ္ထင္ လာသလုိလုိ၊ လူတုိင္းလူတုိင္းရဲ့ မနသီမွာ မွန္ကုိယ္စီ နဲ႔ပါလား၊ အဲဒီ ေၾကးမုံကုိရႈျပီး ကုိယ္, ႏႈတ္, ႏွလုံးကုိ အလွျပင္ၾကမယ္ဆုိရင္….၊[/B]
မနက္လင္းလွ်င္ နာတိကရြာက ဉာတိေတြကုိ ေၾကးမုံၾကည့္နည္း သင္ေပးရဦးမည္၊ သုိ႔မွ သူတုိ႔၏ ဘဝထင္ဟပ္မႈကုိ ရႈတတ္ၾကေပမည္၊ ထုိအခါ ေနမႈ ေသမႈ၌ စိတ္ခြန္အားတုိ႔ တုိးကာ…..
မဝေသာ ရွိခုိးျခင္းျဖင့္ ရွိခုိး၍ ထံေတာ္ပါးမွ အသာယုိ႔ကာ ထြက္ခဲ့ျပီး၊ နာတိကရြာဆီ လွမ္းေမွ်ာ္လုိက္မိေတာ့ “ဓီတာ” တုိ႔ သားအမိကုိ ဦးဆုံးျမင္ေယာင္လုိက္သည္။
“ အင္း ခမ်ားတုိ႔ သားအမိကုိေတာ့ ေၾကးမုံၾကည့္တတ္ေအာင္ အခ်ိန္ေလးယူျပီး သင္ျပေပးရမွာေပါ့ေလ” ။
က်မ္းကုိး။ ။ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္။
လူတုိင္းလူတုိင္း ဓမၼေၾကးမုံကုိၾကည့္ျပီး ကုိယ္,ႏႈတ္, ႏွလုံးသုံးပါးကုိ အလွျပင္ႏုိင္ၾကပါေစ..
ကံထြန္းသစ္
“ဘယ္လုိ…. ဘယ္လုိ အရွင္ေကာင္း အာနႏၵာတုိ႔ ဟုတ္လား”
သီးခုိေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေရေပါက္တုိ႔ကုိ သပ္ခ်ရင္း၊ “ဟုတ္တယ္ အေမရဲ့ ပါဝါျပည္ကုိ ၾကြမလုိ႔တဲ့”
“ ဟဲ့ ဒါဆုိ ရွင္ေတာ္ဘုရားေရာ” “ပါသတဲ့ အေမ ဒါေပမဲ့ ခရီးပန္းလာလုိ႔လားမသိဘူး ရွင္ေတာ္ဘုရား သိပ္မခန္႔က်န္း ဘူးတဲ့” “ဟယ္ ဟုတ္ရဲ့လား… ဒါဆုိ”
“ခုိင္လုံေအာင္ သမီး ဒီတစ္ေခါက္ ေစ့ငုခဲ့မယ္” ဓီတာက ေရအုိးကုိ ခါးေစာင္းတင္ကာ ထြက္ခြာသြားျပီမုိ႔ လႈိက္လဲ ဝမ္းသာမႈႏွင့္ ျပည့္ေသာရင္ျဖင့္ ရပ္ေငးက်န္ခဲ့သည္။ လက္တြင္ ကုိင္ထားေသာ ဟင္းေမႊးေယာက္မကုိပင္ အမွတ္မရႏုိင္အား။
(၂)
ဒီေန႔ကုိ ငံ့ေမွ်ာ္ခဲ့ရသည္မွာ ၾကာျမင့္လွျပီ၊ အခု ထုိေန႔သည္… ၊ စေသာ အေပွ်ာ္ျဖင့္ စြက္စုိသည့္အေတြးတုိ႔ စီးေၾကာင္း ျဖာခဲ့ျပီ။
ဘုရားရွင္ အခုလုိ ၾကြေရာက္လာမည့္ေန႔ကုိ အေမွ်ာ္ႀကီးေမွ်ာ္ေနမိခဲ့သည္။ ရွင္ေတာ္ဘုရား မၾကြလာလွ်င္ပင္ ညီေတာ္ အာနႏၵာၾကြလာက (ေကင္းေလစြ…၊) ေတာင့္တမိသည္မွာ အခါခါ၊ ဟုိး သာဝတၳိ သုိ႔မဟုတ္ ရာဇျဂိဳဟ္မင္းေနျပည္မ်ားဆီသုိ႔ ေရာင္ရမ္းမိသည္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။
ထုိခ်င္ျခင္းတုိ႔ ေပ်ာက္ေျပရေတာ့မည္။ ဤ “နာတိက” ရြာရဲ့ ရြာဦးအုတ္ေက်ာင္းမွာ အရွင္တုိ႔ ေရာက္ေနၾကျပီတဲ့၊ ဤဆုထက္ႀကီးေသာ လာဘ္သည္ မရွိႏုိင္ေတာ့၊ ျပင္းျပေသာ အလုိတုိ႔ ျပည့္ဝေတာ့မည္ေကာ။
ရင္၌ စူးနစ္ေနေသာ ေသာကေညွာင့္အား ညင္သာစြာႏုတ္ေပးမည့္ သမားျမတ္ကုိ ေတြ႔ရေတာ့မည္ေကာ။
ဘဝကုိ ဖုံးလႊမ္းေသာ သလႅာတိမ္တုိ႔ေဝဒလြင့္ေပးမည့္ အစြမ္းရွင္ကုိ ေတြ႔ရေတာ့မည္ပ၊ ေပွ်ာ္မႈအဆုံးတြင္ ရႊ႔င္ေသာ အေတြးတုိ႔ကုိ ထပ္ဆင့္ ရာမွ ေစာေစာက ေပါ့ပါးတက္ၾကြစြာ လွမ္းထြက္သြားေသာ သမီးငယ္၏ ဟန္ပန္ကုိ ျပန္ျမင္မိေတာ့…
အင္း သမီးေလးလည္း ငါ့လုိ ေပွ်ာ္ရွာမွာေပါ့.. သူလည္း….။
(၃)
“အေမ သမီးရဲ့ ဖခင္က သုဂတိဘုံ မေရာက္ဘဲ ငရဲေရာက္မွာဆုိ” “ ဟဲ့ အုိ မဖြယ္မရာ သမီးကုိ ဘယ္သူေျပာသလဲ”
“အဘြားေျပာတာ အေမ” ေရာခက္ေပစြ၊ ခင္ပြန္းဆုံး၍ ေသာကေဟာင္းပင္ မျငိမ္းတက္ေသး ေသာကသစ္က တုိးဆင့္ လာျပန္ေခ်ျပီ၊ ထုိေသာက ေပါက္ဖြားေစရာကုိ ရွာလုိက္ေတာ့၊ သြားေလသူူရဲ့ မိခင္ ေယာကၡမျဖစ္သူ အဘြားအုိ၊ ေခြ်းမ ျဖစ္ေလ၍ ဖက္ျပိဳင္မေျပာသာ၊ အခ်င္းမမ်ားလုိ၊ ဒါေပမဲ့ ေခြ်းမကုိ မသက္ၾကည္လွ်င္ေတာင္၊ သားျဖစ္သူကုိေတာ့ ခုလုိ ခုလုိ မေျပာသင့္၊ ခုေတာ့ မၾကားဝံ့ မနာသာ၊ သူမုိ႔….။
ပ်က္ေသာမ်က္ႏွာကုိ ျပင္လုိက္ရင္း “ အဖြားက သမီးကုိ က်ီစယ္တာေနမွာပါကြယ္” “မဟုတ္ဘူး အေမ့သမီးကုိ ဆူပူ ျပီးေတာ့ကုိ ေျပာတာ အေဖ့ကုိ ရည္စူးျပီး ယစ္နတ္မေပးလုိ႔တဲ့”
ဘယ္လုိ…. ယစ္မပူေဇာ္လုိ႔ ဟုတ္လား” “ ဟုတ္တယ္အေမ အဖြားက ေျပာတယ္ အိမ္က ဆိတ္ကေလးျဖစ္ျဖစ္ ယစ္နတ္ေပးမွ အေဖက ငရဲဘုံက လြတ္ႏုိင္မွာတဲ့”
သမီးက ေျပာရင္း အသံတုန္လာသည္မုိ႔ မ်က္ႏွာကုိ အကဲခတ္မိေတာ့ လက္ေနေသာ မ်က္ရည္စက္ကေလးမ်ား ကုိယ္တုိင္လည္း က်လုလု မ်က္ရည္ကုိ ဆည္ရင္း သမီးကုိ ႏွစ္သိမ့္ဖုိ႔ စကားရွာရသည္၊ တျပိဳင္နက္ ေယာကၡမအဘြားအုိကုိလည္း ေဒါသျဖစ္မိသည္။
အဘြားအုိလည္း ရွင္ေတာ္ဘုရားကုိ ကုိးကြယ္အားထားသည္က အမွန္၊ သုိ႔ေသာ္ အယူေဟာင္းက မစင္ေသး၊ အစြဲ ေဟာင္းက မေျပေသးထင့္၊ အင္း ဒါမ်ိဳးဆုိတာ ခက္ေတာ့ ခက္သားကလား၊ အဘြားႀကီးက ေရွ႔မီ ေနာက္မီဆုိေတာ့ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္…၊ ေနာက္ျပီး သူ႔သားကုိ မုန္းလုိ႔ အက်ိဳး ယုတ္ေအာင္ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္၊ ဒါဆုိ…..
ခင္ပြန္းသည္ ေမြထးထားခဲ့ေသာ ဆိတ္အုပ္ထံမွ ဝဝျပည့္ျပည့္ ဆိတ္ညိဳေပါက္ကေလးဆီ အာရုံေရာက္ေတာ့ ေခါင္းကုိ ခါရမ္းလုိက္ရင္း ပင့္သက္ တစ္ခ်က္ကုိသာ ခ်လုိက္ေတာ့သည္။
(၄)
ဟင္းကနဲ ပင့္သက္ခ်မိျပန္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ ရင္၌ ေလးပင္မႈက ေလ်ာ့မသြား၊ ေယာကၡမႀကီး၏ စကားတုိ႔ကုိ ျပန္ၾကားေယာင္တုိင္း ခုလုိ သက္ျပင္းကုိ အခါခါ ခ်မိလ်က္သား ျဖစ္ေခ်သည္၊ အဘြားႀကီးကိုလည္း မေက်မနပ္ျဖစ္မႈက ကဲလာ တတ္စျမဲ။
တပ္အပ္သိလုိ႔ ေျပာတယ္ဆုိ ထားပါေတာ့ ခုေတာ့ ထင္ေၾကးနဲ႔ ဟင္း။
အင္း သူလည္း သူ႔သားဆုိေတာ့ စုိးရိမ္ရွာလုိ႔ ေျပာတာမ်ားလား။ ဒါေပမဲ့ အဘြားႀကီးက စကားကုိ မ်ားလြန္းပါတယ္။ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ ခ်င့္ခ်ိန္မွာ မဟုတ္ဘူး။
“အေမ အဘြားေျပာတာ ဟုတ္လား ဟင္” သမီးက ခဏခဏေမးတုိင္း တိက်ေရရာ မေျဖႏုိင္၊ မေျဖတတ္ခဲ့၊ မေျဖႏုိင္ တုိင္း အဘြားႀကီးကုိ မေက်နပ္၊ မေက်နပ္ေတာ့ ေဒါသျဖစ္၊ ေဒါသေနာက္က ေသာကဝင္၊ အင္း သူလည္း…. သူ႔သားအတြက္ ဟုိတေလာက ယစ္ပ,သေသးတဲ့၊ ဒါဆုိ… သူေျပာတာ ဟုတ္မ်ားေနမလား။ ဟုတ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ဘုရား ဘုရား။
ငရဲ ငရဲဘုံဆုိတာ…. အုိ….. “ခ်မ္းသာမႈကင္းတဲ့ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြ ဟုန္းဟုတ္ထေနတဲ့ ႀကိမ္ပုိင္ေခ်ာင္းငရဲ မစင္ ဘင္ပုတ္ငရဲ ငရဲအား….။ ငါ ငါ သူကုိ ကယ္ရမယ္ ကယ္ရမယ္။ သူ႔အတြက္ဆုိ ဆိတ္တစ္အုပ္လုံး ပူေဇာ္ရ ပူေဇာ္ရ ငါ….။
(၅)
ခင္ပြန္းသည္ ဘယ္ဘဝ ေရာက္ေနရွာတယ္ဆုိတာ သိခ်င္စမ္းပါဘိ၊ အဲဒီလုိ ဧကန္ညႊန္ျပႏုိင္တဲ့ တန္ခုိးရွင္မ်ားရွိလွ်င္ ဘယ္မွ် ေဝးပါေစ အေျပး ဆည္းကပ္ခ်င္စမ္းပါဘိ၊ အကယ္၍ ငရဲဘုံမွာ ေရာက္ေနခဲ့လွ်င္ ကယ္တင္ရန္ ေလွ်ာက္ထားလုိက္ခ်င္ စမ္းပါဘိ၊ ရွိသည့္စည္းစိမ္ ကုန္ေအာင္ႏွင္း ရပါေစ၊ အင္း ခုေတာ့ ။
“ရင့္မွည့္ေနတဲ့ ေအာင္သီးတစ္လုံးရဲ့ မ်ိဳးေစ့ဟာ ဘယ္ေျမမွာက်က် အပင္ေပါက္မွာပဲ၊ ကုိယ္က အခ်ိဳေစ႔၊ အခါးေစ့ ခြဲျခား စုိက္ပ်ိဳးဖုိ႔ပဲလုိတယ္၊ ငါဟာ အခိ်ဳမ်ိဳးေတြသာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စုိက္ခဲ့တာပဲ” စသည့္ သြားေလသူ၏ စကားတုိ႔ကုိ ၾကားေယာင္ မိျပန္သည္။
အခ်ိဳမ်ိဳးေစ့ အခါးမ်ိဳးေစ့ မ်ိဳးေစ့…. မ်ိဳးေစ့… မ်ိုးေစ့ဆုိတာ ကုိယ့္ရဲ့လုပ္ေဆာင္မႈ ကမၼ။ ဟုတ္တာေပါ့၊ သူဟာ အသက္သတ္ျခင္း၊ ခုိးယူျခင္း စတဲ့ သူတထူးကုိ ထိပါးေစမယ့္ အမႈမ်ိဳး၊ ျပဳက်င့္တာ၊ တစ္ခါမွ် မႀကံဖူးဘူး၊ ေနာက္ျပီး ၇ြာဦးေက်ာင္းက မေထရ္နဲ႔လည္း သိပ္ကြ်မ္းဝင္တာ၊ အဲဒီလုိ လူမ်ိဳး ရဲ့ ေနာက္ဆုံးလားရာဟာ ငရဲ ငရဲတဲ့လား။
အဆုံးမရွိေသာ ခ်ည္ခင္တစ္ခုကုိ အစငင္မိသူ တစ္ဦးလုိ အေထြးခ်ည္မ်ဥ္ေတြနဲ႔သာ ရႈပ္ေထြးရစ္ဖြဲ႔ က်န္ရစ္ရစျမဲ။ ထုိ အေထြးအရႈပ္ကုိ ရွင္းေပးမည့္ သူကုိ ျပင္းျပစြာ ေတာင္းတမိသည္။ ေမွ်ာ္ေမာမိခဲ့သည္။
ဆုိက္ေရာက္လာသမွ် အၾကားေဟာ , အျမင္ေဟာ, တပ, ျဗဟၼဏတုိ႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းရသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ သုိ႔ေသာ္ အရႈပ္ေထြးက မေျပ။
“ငါ့သမီးနွယ္ ပင္ပန္းရနေကာ ႏြားရဲ့ဦးခ်ိဳမွာ သြားညွစ္ေနလုိ႔ ဘယ္ႏုိ႔ထြက္မွာလည္းကြယ့္၊ ညည္းသိလုိတဲ့ အေျဖကုိ ေပးႏုိင္သူဟာ တစ္ဦးတည္းရွိတယ္၊ အဲဒါ အဲဒါ တုိ႔ရွင္ေတာ္ေဂါတမပဲ သမီးရဲ့”
ေနာက္ဆုံး သမီးနဲ႔ ေျမးရဲ့ ေသာကေလာင္ျမိဳက္မႈကုိ မရႈရက္သည့္ ဖခင္ႀကီးက အဲဒီလုိ လမ္းေျပာင္းေပးလုိက္မွ ကြန္းခုိ ရိပ္ကုိ လွမ္းေတြ႔လုိက္ေသာ ခရီးပန္းသူလုိ ႏြမ္းသမွ်တုိ႔ ေျပခဲ့ရသည္။ ထုိဖခင္၏ စကားကုိ ၾကားသည့္ေန႔မွစ၍ ေဒသစာရီကို ငံေမွ်ာ္မိသည္၊ ဤေဒသသုိ႔ ၾကြပါရန္ စိတ္ျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပန္ေလွ်ာက္မိသည္၊ ခု ဝါကြ်တ္နွင့္ဆုိလွ်င္ သုံးဝါကြ်တ္ပင္ တုိင္ခဲ့ျပီ။
“အေမေရ အေမေရ ဘုရားရွင္ၾကြေရာက္တာ အမွန္ပဲ၊ အရွင္ေကာင္း အာနႏၵာနဲ႔လည္း ႀကဳံခဲ့တယ္”
“ဟယ္ ဝမ္းျမဴးဖြယ္သတင္းမွန္ပ” ေမွ်ာ္ေမာရေသာေန႔သည္ ဧကန္ဆုိက္ေ၇ာက္ ခဲ့ျပီမုိ႔ မဆုိင္းေျပးသြားခ်င္မိသည္၊ ေရာက္မဆုိက္ ျဖစ္၍ အလ်င္ မလုိေကာင္း၍သာ၊ ေနာက္ျပီး ကုိယ္တုိင္ဆုိ လည္ဝယ္စြာ ေလွ်ာက္ထားႏုိင္အံ့မထင္၊ အရွင္ေကာင္း အာနႏၵာက တဆင့္ ေမးေလွ်ာက္ရလွ်င္…။
“ဒါဆုိ သမီး အရွင္အာနႏၵာကုိ မပင့္ေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးလား” “ပင့္ခဲ့တယ္ အေမ အခု အေရွ႔ပုိင္းက “ဦးသုဒတၱ” တုိ႔အိမ္ ႀကြဦးမတဲ့” “ေၾသာ္ ေႏြဦးက ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သူၾကြယ္ သုဒတၱအိမ္ထင္တယ္”
“ဟုတ္တယ္ အေမ၊ ေနာက္ျပီး သုဇာတာ ဥပသိကာအိမ္ကုိလည္း ဝင္ရမယ္တဲ့၊ ညေနေစာင္း ေက်ာင္းျပန္ၾကြမွပဲ သမီး တုိ႔အိမ္ကုိ ၾကြခဲ့မယ္တဲ့”
စကားမဆုိႏုိင္၊ပီတိ ဖုံးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေပမည္၊ သမီးငယ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပဳံးၾကည္ေနလုိက္တာ ဆည္းဆာ ေရာင္ထက္ ပင္ ေတာက္ေ နေသးေတာ့။
(၆)
“အုိ အရွင္ေကာင္း ၾကြပါလွည့္” “အိမ္း” “ ညေနက အရွင့္တူမ ေျပာကတည္းက ငံ့လင့္ေနတာပါ အရွင္”
“ အင္း အခ်ိန္ေလးလွပ္ခုိက္၊ ဉာတိေတြ၊ ဥပသကာေတြ ပင့္ရာၾကြရေသး”
ေနရာခင္းက်င္းျခင္း၊ ခရီးဦးႀကိဳဆုိျခင္း ဝတ္တုိ႔ျပဳအျပီးတြင္ သားအမိႏွစ္ဦးလုံး ဦးညြတ္မႈ အဥၨလီကုိ ျပဳလုိက္ၾကသည္။
“ကိစၥေထြလာ ရွိလုိပလား” “ ရွိပါသေကာ အရွင္” “ ဆုိပါဦး” “ ဟုိး တပည့္ေတာ္မရဲ့ ခင္ပြန္း၊ အရွင့္ရဲ့ ေနာင္ ေတာ္ဟာ ကြယ္လြန္သြားတာ သုံးမုိး ရွိပါျပီ အရွင္၊ အဲဒါ ”
“သူရဲ့ လားရာဘုံဘဝကုိ သိလုိတယ္ဆုိပါေတာ့” “ ဟုတ္ပါတယ္အရွင္ အရွင္ကတဆင့္…”
“ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေမးေလွ်ာက္ေပးရမယ္ ဆုိပါေတာ့၊ အိမ္း ဒီလုိ ေမးခုိင္းတာ သင္ရုိ႔နဲ႔ပါဆုိရင္ ေဟာဒီ နာတိက ရြာက ငါ့ဉာတိေတြ အားလုံးလုိ႔ေတာင္ ဆုိရမလုိ ျဖစ္ေနျပီ”
အလုိ တုိ႔လုိ သိလုိသူေတြ မနည္းဘူးဆုိပါလား။ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ၊ ဘဝတစ္ပါးေျပာင္းသြားသူ မရွိတဲ့ အိမ္ရယ္လုိ႔မွာ ေလာကမွာ မရွိႏုိင္တာ၊ အံ့အားသင္၍ မဆုံးမီပင္။
“ အဲ ဒါဆုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ငါေမးေလွ်ာက္လုိက္မယ္၊ နံနက္မုိးေသာက္မွ သင္တုိ႔သိလုိတဲ့ အေျဖ ကုိ ယူၾကေပေတာ့”
ျပန္ၾကြရန္ မေထရ္အထတြင္ ရွိခုိးလုိက္ၾကသည္၊ သည္တစ္ႀကိမ္ ရွိခုိးလုိက္ရျခင္းကား ေက်းဇူးေၾကာင့္လားမသိ ေစးေစး ပုိင္ပုိင္ ရွိလွဘိျခင္း။
(၇)
ညာတိတုိ႔၏ ျပႆနာတုိ႔ကုိပုိက္ကာ ျမတ္စြာဘုရား ကိန္းဝပ္ရာသုိ႔ လာခဲ့သည္။ ရုိေသစြာ ရွိခုိး၍ သင့္ေလ်ာ္ရာတြင္ ညင္သာစြာ ထုိင္လုိက္သည္။ အသာေမာ့ကာ ရွင္ေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္အား ဖူးလုိက္စဥ္။
သက္ေတာ္(၈၀)ဆုိတဲ့ ဇရာက သပၸာယ္ျခင္း အသေရကုိ မတုိက္စားႏုိင္၊ ရွည္လ်ားေသာ ခရီးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ ပင္ပန္းမႈသည္လည္း အရွင္၏ ျငိမ္းေအးေသာ အသေရကုိ မထိပါးႏုိင္ပါလား၊ ၾကည့္စမ္းဖူးသူ မေရာင့္ရဲေအာင္ ျငိမ္းေအး တင့္တယ္လုိက္တာ။
မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ ဖူးေျမာ္ရင္း တုိးညင္းစြာ ေလွ်ာက္ထားလုိက္မိသည္။
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား ဘဝအတြက္ ေျဖခက္တဲ့ အထုံးအဖြဲ႔တုိ႔ႀကံဳတုိင္း တပည့္ေတာ္ရဲ့ အားထားရာဟာ အရွင္မွ တစ္ပါး အျခား မရွိပါဘူးအရွင္၊ အခုလည္း အထုံးအဖြဲ႔မ်ားနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ပါျပီအရွင္”
မ်က္လႊာေတာ္ကုိ ပင့္သည္ဆုိရုံမွ် ပင့္ၾကည့္ေတာ္မူ၍ ဆိတ္ဆိတ္ေနေတာ္မူသည္၊ ဘုရားရွင္၏ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသည္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူျခင္းပင္ဟု သေဘာေပါက္ထားသူပီပီ။
“အရွင္ဘုရား ေဟာဒီ နာတိက ရြာသားေတြ သိလုိတဲ့ ျပႆနာေတြကုိ တပည့္ေတာ္ ေဆာင္ၾကဥ္းလာခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒါက……….၊”
“သာဠမည္တဲ့ ရဟန္းဟာ ေဟာဒီ နာတိကေက်ာင္းမွာပဲ ကြယ္လြန္ပါတယ္၊” သူဘယ္ဘုံဘဝမွာ ေရာက္ရွိေနပါသလဲ အရွင္၊ “အဲလုိ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ နႏၵာဘိကၡဴနီမရဲ့ လားရာကုိလည္း သိပါရေစ အရွင္၊”
“သုဒတၱ ဥပသကာဟာလည္း ဒီရြာမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္၊ သူေကာ ဘယ္ဘုံဘဝမွာ ေရာက္၇ွိေနပါသလဲ ဘုရား” ေနာက္ျပီး သုဇာတာ ဥပသိကာဟာလည္း ဒီနာတိက ရြာမွာပဲ အနိစၥေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊ သူေကာ ဘုရား”။
ဒါတင္မက ကုကၠဳရ၊ နိကဋ၊ ကဋိႆဟ၊ တု႒တုိ႔ဟာလည္း ဒီရြာမွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကတယ္၊ သူတုိ႔တစ္ေတြေကာ ဘယ္မွာလားကုန္ၾကသလဲဘုရား”
သိလုိေသာ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ေမးမိသည္ကုိ သတိရမွ ဆက္လုလုႏႈတ္ကုိ ထိန္းလုိက္ကာ အေျဖကုိ ငံ့လုိက္ေတာ့။
အသံအဂၤါရွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စုံဆဲရွိတဲ့ အသံေတာ္နဲ႔ “အုိ အာနႏၵာ၊ သဠမည္တဲ့ ရဟန္းဟာ အာသေဝါကင္းကြာ မဂ္ပညာ ျဖင့္ အရဟတၱဖုိလ္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားေလျပီ”
“အုိ အာနႏၵ၊ နႏၵာမည္တဲ့ ဘိကၡဳနီမကေတာ့ သံေယာဇဥ္ငါးပါးရဲ့ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္ ျဗဟၼဘုံမွာပင္ ျပန္မဆုတ္နစ္ေတာ့ဘဲ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေပလိမ့္”
အုိ အာနႏၵာ၊ သုဒတၱ ဥပသကာကေတာ့ တပ္မက္ျခင္း၊ အမ်က္ထြတ္ျခင္း၊ ေတြေဝျခင္းေတြ ကင္းျပီမုိ႔ သကဒါဂါမ္ျဖစ္ျပီး လူ႔ဘဝသုိ႔ တစ္ႀကိမ္လာကာ ဆင္းရဲကုန္ျခင္းကုိ ျပဳေပလိမ့္မည္”
“သုဇာတာ သတင္းသည္ကေတာ့ သံေယာဇဥ္သုံးပါး ကုန္ျခင္းေၾကာင့္၊ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့ျပီး အပယ္သုိ႔ မလားႏုိင္ေတာ့၊ သုဂတိဆုိတဲ့ ဂတိျမဲေလျပီ”
တစ္ဦးျခင္းေမးသမွ်ကုိ ေျဖၾကားေပးေနေတာ္မူသည္ကုိ လုိက္နာမွတ္သားရင္း၊ ဆက္ေမးျမန္းရမည့္ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ အမည္ နာမမ်ားကုိ အေျပးအလႊား စဥ္းစားေနရသည္၊ ဒါမွ သိလုိသူ စာရင္းမက်န္ ျပည့္စုံမည္ မဟုတ္လား”
(၈)
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား ငါးရာကုန္ေသာ ဥပသကာတုိ႔ဟာ ေဟာဒီ နာတိကရြာမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကပါေသး တယ္၊ သူတုိ႔ရဲ့ လားရာက ေရာ ဘုရား”
“ အာနႏၵာ အဲဒီသတင္းသည္ ငါးရာတုိ႔ဟာ သံေယာဇဥ္ေတြ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္ အပယ္သုိ႔မက်၊ သုဂတိဆုိတဲ့ လားရာျမဲ ကုန္ျပီ”
အေျဖေတြက ေမးလုိက္သည့္ ဉာတိေတြအတြက္ ႏွစ္ေထာင္းဖြယ္ ေကာင္းလွေတာ့သည္။ ဝမ္းေျမာက္ေသာ ပီတိျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္မၾကြင္းရေအာင္ ေမးဖုိ႔ စဥ္းစားေနခုိက္.
“ အုိ အာနႏၵာ” ဖ်က္ကနဲ ေမာ္ဖူးလုိက္ေတာ့ ျပဳံးျခင္းလွ်င္ ေရွ့သြားရွိသည့္ စကားဆုိျခင္းျဖင့္ ခြန္းစေတာ္မူလုိက္သည္မုိ႔
“အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ လူဟာ စုေတ ေသဆုံးရစျမဲ၊ အဲဒီလုိ ေသဆုံးတုိင္း ငါဘုရားကုိခ်ဥ္းကပ္ျပီး ယခုလုိ ေမးျမန္းေနမယ္ ဆုိရင္ အဲဒီ ေမးျမန္းမငေတြဟာ ေျဖသူအတြက္ ပင္ပန္းေစရုံမွ်သာ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့ကြယ္”
အင္း ဟုတ္ပါလား၊ ဒါေတာင္ ေဟာဒီရြာက ငါ့ဉာတိေတြပဲ ရွိေသးတာ၊ ဟုိး ရာဇျဂိဳဟ္တုိ႔ သာဝတၳိတုိ႔စတဲ့ တုိင္းႀကီး ျပည္ႀကီးေတြက လူေတြကုိ ေမးမယ္ဆုိရင္ အား… မဆုံးႏုိင္တဲ့ မတန္႔ႏုိင္တဲ့…
“ အဲဒါေၾကာင့္ အာနႏၵာ ေၾကးမုံမွန္တရားကုိ ေဟာၾကားေပးအံ့၊ အဲဒီ ေၾကးမုံတရားနဲ႔ ျပည့္စုံသူဟာ မိမိရဲ့ ငရဲေဘး စသည္မရွိ၊ သုဂတိဆုိတဲ့ လားရာျမဲသည္ကုိ ေျပာလုိက ေျပာႏုိင္ၾကေပတယ္”
“မွန္ေၾကးမုံမွာ ျပုံးျပီးၾကည့္လွ်င္ ျပုံးရိပ္ထင္ျပီး မဲ့ၾကည့္ေတာ့ မဲ့ရိပ္ထင္သလုိေပါ့ အာနႏၵာ၊ အဲဒီအခါ မိမိရဲ့ အက်ည္းတန္ ျခင္း မတန္ျခင္းကုိ ျပက္ထင္စြာ ေျပာႏုိင္သလုိ၊ ေဟာဒီ ေၾကးမုံတရားႏွင့္ ျပည့္စုံလွ်င္ မိမိရဲ့ လားရာကုိ မိမိေျပာလုိက ေျပာႏုိင္ တယ္”
“ဆုိပါေတာ့ အာနႏၵာ၊ လူတစ္ဦးဟာ ညစ္ၾကဴမႈ ကိေလ ကင္းေဝးျပီး၊ တရားေတြကုိ ကုိယ္တုိင္လည္းသိ မယဥ္ေက်း သူကုိ ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆုံးမေတာ္မူတတ္တဲ့ ဂုဏ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ဘုရားရွင္ကုိ စူးစုိက္ယုံၾကည္ အားထားရမယ္၊ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားထားတဲ့ မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ အခါမေရြး ကုိယ္က်င့္လွ်င္ က်င့္သလုိရတဲ့ ဂုဏ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ဝတဲ့ တရားဓမၼေတြကုိ လည္း လုိက္နာက်င့္ႀကံ အားထားမယ္၊ အဲဒီတရားေတြ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတတ္တဲ့ ေျဖာင့္မတ္ေကာင္းျမတ္တဲ့ အက်င့္ရွင္ သံဃာ ေတြကုိလည္း ဆည္းကပ္ကုိးကြယ္မယ္၊ ညႊန္ျပတဲ့အတုိင္း ကုိယ္က်င့္သီလျမဲေအာင္၊ စိတ္တည္ၾကည္ေအာင္၊ ပညာပြားေအာင္ က်င့္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူဟာ မွန္ေၾကးမုံမွာ ျပဳံးၾကည့္တာနဲ႔ တူတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ငရဲေဘး၊ တိရစၦာန္ေဘးစတဲ့ မေကာင္း တဲ့ လားရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ သုဂတိဘုံဆုိတဲ့ လားရာ ျမဲတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက ေျပာႏုိင္ေပတယ္ အာနႏၵာ”
“အဲဒီက ဖီလာဆန္႔က်င္ဆုိရင္လည္း ေၾကးမုံမွာ မဲ့ၾကည့္တာနဲ႔ တူတဲ့အတြက္…. သူဟာ…..”
(၉)
ရင္သည္ လင္းျမတ္သြားလုိက္တာ၊
ဘုရားရွင္ညႊန္ျပတဲ့ ေၾကးမုံဟာ ငါ့ရင္ထဲမွာလည္း ရွိေနႏွင့္ပါေပါ့လား။
[B]ထုိမွန္ကုိ အျပန္ျပန္အလွန္ွန္ ၾကည့္ရႈသုံးသပ္လုိက္မိသည္၊ ကုိယ့္လားရာ ပုံရိပ္ျပတ္ထင္ လာသလုိလုိ၊ လူတုိင္းလူတုိင္းရဲ့ မနသီမွာ မွန္ကုိယ္စီ နဲ႔ပါလား၊ အဲဒီ ေၾကးမုံကုိရႈျပီး ကုိယ္, ႏႈတ္, ႏွလုံးကုိ အလွျပင္ၾကမယ္ဆုိရင္….၊[/B]
မနက္လင္းလွ်င္ နာတိကရြာက ဉာတိေတြကုိ ေၾကးမုံၾကည့္နည္း သင္ေပးရဦးမည္၊ သုိ႔မွ သူတုိ႔၏ ဘဝထင္ဟပ္မႈကုိ ရႈတတ္ၾကေပမည္၊ ထုိအခါ ေနမႈ ေသမႈ၌ စိတ္ခြန္အားတုိ႔ တုိးကာ…..
မဝေသာ ရွိခုိးျခင္းျဖင့္ ရွိခုိး၍ ထံေတာ္ပါးမွ အသာယုိ႔ကာ ထြက္ခဲ့ျပီး၊ နာတိကရြာဆီ လွမ္းေမွ်ာ္လုိက္မိေတာ့ “ဓီတာ” တုိ႔ သားအမိကုိ ဦးဆုံးျမင္ေယာင္လုိက္သည္။
“ အင္း ခမ်ားတုိ႔ သားအမိကုိေတာ့ ေၾကးမုံၾကည့္တတ္ေအာင္ အခ်ိန္ေလးယူျပီး သင္ျပေပးရမွာေပါ့ေလ” ။
က်မ္းကုိး။ ။ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္။
လူတုိင္းလူတုိင္း ဓမၼေၾကးမုံကုိၾကည့္ျပီး ကုိယ္,ႏႈတ္, ႏွလုံးသုံးပါးကုိ အလွျပင္ႏုိင္ၾကပါေစ..
ကံထြန္းသစ္
